Do XVII stulecia nie mogło być mowy o dyskusji na temat powstania Układu Słonecznego. Uznawano bowiem, że planety i gwiazdy istniały zawsze i będą istnieć w nieskończoność – trwałe i niezmienne. Począwszy od XVII wieku uczeni i myśliciele zaczęli odchodzić od tej teorii i tworzyć własne koncepcje pochodzenia Układu Słonecznego.
Planety, czyli gwiezdni wędrowcy, są obiektami okrążającymi gwiazdę lub jej pozostałości. W ich wnętrzach nie dochodzi do wytworzenia procesów termojądrowych, posiadają prawie okrągły kształt oraz nie wytwarzają własnego źródła światła – świecą światłem gwiazdy odbitym od ich powierzchni.
Spoglądając na niebo w bezchmurną noc zaobserwować możemy gwiazdy. Są ich miliony, każda z nich świeci jasno na firnamencie, niektóre pulsują, większość tworzy rozmaite wzory, kreśląc gwiazdozbiory. Każdy gwiazdozbiór zaś opowiada jakąś historię. Ale czym tak naprawdę są te jasne punkty na niebie? I czy, parafrazując Fryderyka Nietzsche, gdy zbyt długo patrzymy w gwiazdy, nie zaczynają one patrzeć na nas?
HISTORYCZNE MODELE WSZECHŚWIATA
Człowiek od zawsze próbował zgłębić tajemnice otaczającego go świata. Interesowało go zarówno najbliższe otoczenie, jak i odległe gwiazdy i planety.
Wszechświat praczłowieka miał rozmiary zamieszkanej przez niego jaskini. W miarę jak rosła ludzka świadomość, poszerzał się także i Kosmos.
Ósmą, najdalszą planetą od Słońca, a zarazem gazowym olbrzymem, jest Neptun. Początkowo nazwana „Planetą poza Uranem”, później zaś nazwana ku czci rzymskiego boga mórz i oceanów. Neptun jest czwartą planetą pod względem średnicy i trzecią jeśli chodzi o masę. Posiada masę 17 razy większą od masy Ziemi. Symbolem astronomicznym jest jedna z wersji trójzębu Neptuna.
Uran, kolejny gazowy olbrzym Układu Słonecznego, jest siódmą planetą od Słońca. Wśród swoich gazowych braci zajmuje trzecie miejsce pod względem wielkości. Jego nazwa wywodzi się z mitologii greckiej od Uranosa (gr. Niebo), boga i uosobienia nieba.
Saturn, druga co do wielkości i masy planeta Układu Słonecznego i szósta planeta od Słońca (w odległości 1 400 000 000 km), należy do gazowych olbrzymów. Nazwana przez starożytnych Rzymian imieniem swego boga rolnictwa. Saturn utożsamiany był również z greckim Kronosem. Według mitologii, Jowisz strącił Saturna z tronu Italii, nauczył ludzi uprawy roli, wprowadził kraj w złoty wiek. Ku jego czci zaczęto także obchodzić saturnalia.
Jowisz, jako piąta planeta od Słońca, jest największą planetą w całym Układzie Słonecznym. Jest także najcięższą planetą Układu Słonecznego. Masa Jowisza jest o 320 razy większa od masy Ziemi, co stanowi 0,001 masy Słońca. Gdyby był jeszcze większy, w jego wnętrzu mogłoby dojść do reakcji termojądrowej, a sama planeta mogłaby przemienić się w gwiazdę. Średni promień planety jest o około jedenaście razy większy od średniego promienia Ziemi, i wynosi około 71000 km. Jej obieg wokół Słońca wynosi 11 lat i 315 dni. Obrót planety jest szybszy na równiku, i wolniejszy w rejonie biegunów.
HISTORIA BADAŃ MARSA
Na czerwoną plamkę na niebie zwrócili już uwagę starożytni Rzymianie. Planeta o krwistej barwie rozbudziła ich wyobraźnię i skojarzyła im się z wojną, pożogą, niepokojem. Dlatego też nazwali ją, na cześć boga wojny – Marsem.
Trzecią planetą od Słońca jest Ziemia. Jest to niebieski glob, pod względem gęstości i masy należy do największych skalistych planet Układu Słoneczego. Ziemię zamieszkuje nie tylko człowiek, ale i miliony innych gatunków, od zwierząt po bakterie. Do dziś, nie licząc mikroorganizmów odkrytych w lodzie pochodzącym z Marsa, jest jedynym miejscem, w którym rozwinęło i ewoluowało życie.